Zes manieren om splitsen aantrekkelijk te maken

Oké prima, ik wil best splitsen hoor. Maar dan wil ik er wel wat voor terug. Komt-ie:

1. Een versnelde vergunningsaanvraag: iedereen die zijn woning wil splitsen, moet binnen tien dagen uitsluitsel krijgen. Een simpele ‘ja’ volstaat. En laten we wel zijn: met deze woningnood is er maar één ambtelijk antwoord mogelijk: ja. Oók in de wijk waar de Rotterdamse burgemeester woont. Als er woningnood is en de oplossing in het splitsen van panden ligt, moeten alle regels en uitzondering overboord. Niet dan?
2. Over regels gesproken: laten we afspreken dat in het centrum van steden, waar alle jonge mensen willen wonen, gesplitst mag worden tot een wooneenheid van 30 vierkante meter. Hoe meer studio’s, hoe meer mensen onderdak hebben. Deal? Het is niet zo moeilijk: selecteer postcodes — geen wijken, gewoon postcodes! — waar de woning 30 vierkante meter mag zijn. Alles daarbuiten mag tot vijftig vierkante meter gesplitst worden. Oók in de backyard van de minister van Wonen en de andere ministers. Er is toch woningnood? Niet miepen over studenten! Ook zij moeten ergens wonen.
3. Komen we op de kosten van de splitsing: de vergunningsaanvraag kost geld (= leges), de notaris kost geld, de architect kost geld, het aanvragen van GWL-aansluitingen kost geld, de aanvraag van watermeters kost geld. Per gecreëerde woning kost dit dus geld. Laten we afspreken dat ál die kosten aftrekbaar zijn. Er worden immers woningen gecreëerd die bijdragen aan het oplossen van de huisvestingscrisis van de overheid. Waarom moet dat mensen die de woningnood helpen oplossen geld kosten?
4. Met bovenstaande kosten ben je er nog niet. Woningen creëren betekent: keukens, badkamers, vloeren, muren en kamers bouwen. Vergeet de verduurzaming niet! Dubbelglas, muurisolatie, vloerisolatie, dakisolatie. Nee, ik hoef geen subsidie, want met die fooi van € 6.000,- die de Subsidieregeling Verduurzaming en Onderhoud Huurwoningen (SVOH) biedt, ben je er niet. Ik wil het besef zien dat splitsen géld kost. En dat als iets geld kost, het ook wel iets moet opleveren. Dus wat doen we met deze kosten? Ook aftrekken?
5. Dan het volgende: ‘Ja, maar je gaat toch geld verdienen met de verhuur van woningen?’ Oh, denk je dat? Is dat écht zo? Een gemiddelde verbouwing kost op dit moment meer dan 2.000 euro per vierkante meter – en dat is nog exclusief de aanschaf van het pand zelf. Als je die verbouwde, nieuw gecreëerde woning van pak ‘m beet 30 vierkante meter wil verhuren, komt er iemand langs met de WWS-puntentelling in de hand die je komt vertellen dat je voor die ruimte een paar honderd euro huur mag vragen. Een verbouwing van 30 vierkante meter kost al snel 60.000 euro. Exclusief de waarde van het object dat gesplitst is. Ja sorry, voor die paar honderd euro huur die de rentelasten over die 60.000 euro niet eens dekken, is het splitsen van een woning het niet waard.
6. Dus laten we het splitsen van woningen wél de moeite waard maken, want splitsen is gewoon een goed idee. Stel dat iedereen, van vastgoedondernemer tot (te) groot wonende particulier, vrij van belasting op zijn gesplitste en gecreëerde woning. Niet voor de eeuwigheid, oké. Maar waarom niet tien jaar, of vijftien? Als je tonnen tot miljoenen investeert om de woningnood van de overheid op te lossen, what’s in it voor de vastgoedondernemer? Houd box 3 in stand, maak de kosten voor splitsing aftrekbaar én stel de verkoop van het gesplitste vastgoed vrij van vermogenswinstbelasting bij verkoop. 

De vraag is of we de woningnood willen oplossen. Ja of nee? Oplossingen kosten geld. Als woningen splitsen blijkbaar de oplossing is, lijkt het me logisch om de rekening daarvoor ergens anders neer te leggen dan bij wie die de extra woningen mogelijk hebben gemaakt.