En toen was de tv weg…

Zoals ik eerder schreef, had ik ooit een huurder die maanden geen huur betaalde. Uiteindelijk schakelde ik een incassobureau in. Ook dat werd gekeerd. Opeens zocht de huurder — hoe zullen we ‘m noemen, laten we zeggen: Paul — rechtstreeks contact. Dat was een verrassing, nadat hij me eerst geblokkeerd had op WhatsApp. ‘Kunnen we er niet gewoon uitkomen?’ Zoete broodjes. Natuurlijk wil hij betalen, maar niet aan ‘die incassoploerten’. Die hadden hem en zelfs zijn vriendin gebeld. Konden we er niet gewoon uitkomen, een Belgisch biertje op drinken? Hij zou betalen.

‘Schending van mensenrechten’

Nee, meldde ik. Het nu uit mijn handen, al mocht hij me best op een biertje trakteren natuurlijk. Dat vond hij een ongewenst antwoord, waarna hij begon aan een salvo verwijten. Wat ik deed was illegaal, vond ook zijn vriendin, die ooit een jaar rechten had gestudeerd. Het was zelfs een schending van zijn mensenrechten, zijn fundamentele recht op goed wonen. Bovendien had ik hem altijd te veel huur laten betalen. Hij zou de zaak aanhangig maken bij de Huurcommissie, die me zou dwingen de te veel betaalde huur terug te betalen. Het zou volgens Paul gaan om duizenden euro’s. Diezelfde Huurcommissie kon me in het uiterste geval onteigenen, dat ik het wist. 

Ondertussen stuurde het incassobureau tevergeefs nog wat mails, belde het nog een keer — maar niet naar Pauls vriendin. Betaald werd er niet en dus werd de zaak geëscaleerd, zoals het bureau dat noemt. Voor de rechter brengen betekent dat. De dagvaarding was in een middag gemaakt, die zou de volgende dag betekend en bij de wanbetalende huurder bezorgd worden. Of-ie opendeed, wilde ik weten. Nee, dat niet, en bovendien was het appartement leeg, aldus de deurwaarder. Hij had door de brievenbus getuurd en had zijn fiets tegen een muur gezet, waarna hij door een raampje de zitkamer in kon kijken.

Wordt vervolgd

Leeg, op de tafel, de bank en het kastje na — ik had het gemeubileerd verhuurd. Dat was een verrassing. En de tv? Nee, die was weg. Bijzonder. Hoe had de huurder kunnen weten dat hij werd gedagvaard? Dat bleek tamelijk onduidelijk, maar aangezien mijn wanbetaler nog op het adres stond ingeschreven, was de dagvaarding op een juiste manier betekend. Wordt vervolgd. Helaas.