18 miljoen mensen – op dat hele kleine stukje aarde… Maar waar zijn de woningen?

Deze week is de achttienmiljoenste Nederlander geboren. Op de radio klonk daar achteraan hardop ‘op dat hele kleine stukje aarde’ van Fluitsma en Van Tijn. Anno 2024 zijn er blijkbaar drie miljoen mensen bij gekomen sinds zij dat nummer zongen in 1996. Maar waar moeten al die mensen wonen dan?

Wonen? Niet aan gedacht!

Een beetje beleidsambtenaar, politicus of secretaris-generaal – laat staan minister – kon dat zien aankomen. En had op die bevolkingsgroei ambtshalve moeten anticiperen. Nederlandbreed – op zorg, onderwijs, veiligheid, huisvesting. Met een fiks woningtekort (van 993 duizend woningen, waarvan 400 duizend acuut en daarvan weer 230 duizend in de Randstad) vraag je je haast af wat de taak is van deze mensen. Anders dan anticiperen op zorg, onderwijs en veiligheid voor 18 miljoen mensen – zodat we op dat ‘hele kleine stukje aarde’, misschien gewoon fatsoenlijk naast elkaar kunnen blijven wonen?

Lang verhaal kort: het is niet gebeurd. En als het aankomt op huisvesting, kijken we aan tegen een wooncrisis die zijn gelijke niet kent. Door de recente regulering vanuit Den Haag wordt die wooncrisis alleen maar groter, in plaats van kleiner. Die 18 miljoen zijn voorspeld, net zoals de – inmiddels – 19,1 miljoen Nederlanders tegen het jaar 2039 voorspeld zijn. Dat zijn nog eens minstens 500 duizend extra woningen die we tekortkomen, áls mensen tegen die tijd tenminste met z’n tweeën willen wonen, in plaats van alleen.